અહીયાં અમદાવાદની ઓફીસમાં બે જગ્યાએ વાહન પાર્ક કરી શકાય. એક તો ઓફિસના ખાનગી રસ્તાની બાજુમાં અને બીજુ ભોંયતળીયે. બન્નેમાં સ્કૂટર તથા ગાડીઓ માટે નિર્ધારીત જગ્યા છે. સાઇકલનાં પાર્કીંગ માટે ક્યાંય નિર્ધારીત જગ્યા નથી. (એમા કાંઇ નવીન નથી!) આમતો બે બળીયા વચ્ચે જેમ એક નબળો દબાય તેમ સ્કૂટર વચ્ચે સાઇકલ મુકવાની પરંપરાને મે અહીયા પણ જોઇ.
હવે વરસાદ ચાલુ થતા પાર્કીંગ ભોંયતળીયામાં કરવાની જરૂર પડી. પ્રથમ દિવસે મેં ભોંયતળીયામાં એક જગ્યાએ ૨-૩ સાઇકલ રાખેલી જોઇ. મનમાં થયું, યસ! આ તો આપણી જગ્યા. નજીક પહોંચતા જ મારી અલગ સાઇકલ પાર્કીંગની આશા ઉપર પાણી ફરી ગયું. ભોંયતળીયામાં કોઇ જાતનું રેસ્ટ-રૂમ/બાથરૂમ/મુતરડી ના હોવાથી સાઇકલવાળી જગ્યાનો છુટથી ઉપયોગ કરવામાં આવતો હતો. બીજો કોઇ ઉપાય ના રહેતા, મેં સાઇકલ સ્કૂટરની લાઇનમાં મુકી દીધી. મારું આ દુઃસાહસ ઉપર ચોકીદારને ના ગમ્યું. ને પછી થયો આ સંવાદઃ
ચોકીદાર- તમે સાઇકલ અહીં ના મુકી શકો.
હું- કેમ?
ચોકીદાર- આ જ્ગ્યા સ્કૂટરની છે. સાઇકલને ત્યાં તેની જગ્યાએ જ રાખો.
હું- ત્યાં ક્યાંય એવુ નથી લખ્યું કે એ સાઇકલની જગ્યા છે.
ચોકીદાર- પણ અમારે માટે તો એ જ છે.
પછી મેં કેમ સાઇકલ સારી જગ્યાએ પાર્ક કરી એ મહત્વનું નથી. જોગાનુજોગ જુઓ કે મને એક્દમ આ જ પરીસ્થિતી ઉપર બેક્કાનું કાર્ટુન મળ્યું.
અને અહીયાં જુઓ કેમ આયોજન કરાય સાઇકલ પાર્કીંગ વ્યવસ્થાનું! ડચ (વલંદા) વગર કોણ બીજુ એ કરી શકે!
ઝાલરટાણે કરેલી લમણાઝીંક 